ﭘﺎﻫﺎﯾﻢ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﻭ ﮔﺰ ﮔﺰ ﻣﯽﮐﻨﺪ. ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﻫﻤﯿﻨﻄﻮﺭ ﺳﺮ ﺟﺎﯾﻢ ﻣﯿﺨﮑﻮﺏ ﺷﺪﻩﺍﻡ.ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ ﺭﻭﯼ ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﮐﻒ ﺍﺗﺎﻕ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺪﺍﻡ ﺑﻪ ﯾﮏ ﺭﻧﮓ ﻋﺠﯿﺐ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﭘﺎ ﺑﮕﺬﺍﺭﻡ.ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﯽ ﮔﺎﻩ ﻭ ﺑﯽﮔﺎﻩ ﻣﯽﺩﺭﺧﺸﻨﺪ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ.ﺍﻭﻝ ﮐﻪ ﻭﺍﺭﺩ ﺍﺗﺎﻕ ﺷﺪﻡ ﻫﻤﻪﺷﺎﻥ ﻣﻌﻤﻮﻟﯽ ﺑﻮﺩﻧﺪ.ﻭﻟﯽ ﺣﺎﻻ ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﻣﯽﺭﻗﺼﻨﺪ ﻭ ﭼﺸﻤﮏ ﻣﯽﺯﻧﻨﺪ.ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﺑﭽﻪﺍﯼ ﮐﻪ ﻣﺪﺍﻡ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻣﯽﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻧﻈﺮ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺩﺵ ﺟﻠﺐ ﮐﻨﺪ.ﻫﺮﭼﻨﺪ ﻣﺤﻮ ﺗﻤﺎﺷﺎﯼ ﺍﯾﻦ ﻣﻮﺯﺍﺋﯿﮏﻫﺎﯼ ﺩﺭﺧﺸﺎﻥ ﻭ ﺷﮕﻔﺖﺍﻧﮕﯿﺰ ﺷﺪﻩﺍﻡ، ﺍﻣﺎ ﻫﻨﻮﺯ ﻫﻢ ﺗﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺁﺷﻮﺏ ﺍﺳﺖ.ﺍﺯ ﺩﺭﯼ ﮐﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﻡ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻣﯽﺗﺮﺳﻢ.ﻧﮑﻨﺪ ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﻧﺘﻮﺍﻧﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺗﺎﻕ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻡ؟ ﻫﻤﻪﺍﺵ ﺍﺯ ﺩﯾﺮﻭﺯ ﻭ ﺁﻥ ﺗﻠﻔﻦ ﻟﻌﻨﺘﯽ ﺷﺮﻭﻉ ﺷﺪ!ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﭼﯽ ﺷﺪ ﻭ ﺯﺩ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﻋﻮﺽ ﮐﻨﻢ.[[[[[بقیه داستان را در ادامه مطلب بخوانید]]]]]

ادامه مطلب...

تاریخ: چهار شنبه 29 آذر 1391برچسب:داستان کوتاه,داستانک,شرکت(قسمت اول),